بررسی اثربخشی درمان تعامل والد-کودک در بهبود توجه پایدار دانش‌آموزان

پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی درمان تعامل والد-کودک در بهبود توجه پایدار دانش‌آموزان صورت گرفت. روش پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ مورد مطالعه این پژوهش را، تمام دانش‌آموزان پسر مقطع دبستان شهر تهران در سال تحصیلی 93-92 تشکیل داده­اند. نمونه پژوهش شامل 20 نفر از مادران دانش­آموزانی بود که حاضر به شرکت در پژوهش بوده و به شیوۀ نمونه­گیری تصادفی انتخاب شدند و پس از پاسخگویی به آزمون عملکرد پیوسته به­صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شد. مادران دانش­آموزان گروه آزمایشی به مدت 12 جلسه تحت درمان تعامل والد- کودک قرار گرفتند، اما گروه گواه هیچ مداخله­ای دریافت نکرد. داده­ها با استفاده از روش آماری کوواریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد که توجه پایدار آزمودنی‌های گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه به­طورمعناداری افزایش یافت. این درمان راهبردی مؤثر برای افزایش توجه کودکان است. بر مبنای نتایج این پژوهش به مشاوران و روان‌شناسان کودک می‌توان پیشنهاد نمود که با استفاده از این روش درمانی در افزایش دامنه توجه و تمرکز دانش­آموزان بکوشند.